مقایسه احکام اسلام و زرتشتی‌گری؛ زن در ایام عادت ماهانه
یک نت ـ در دین زرتشتی:
در قوانین زرتشتی، زنان و دختران در ایام عادت ماهانه، محدودیت‌های بسیار سخت و طاقت‌فرسایی داشتند. به گونه‌ای که از زندگی عادی محروم می‌شدند.[1] زنان حق نداشتند در آن ایام، به آب و آتش نزدیک شوند. یعنی در تابستان، نباید به آب نزدیک شوند و در زمستان سرد هم باید حداقل 15 گام از آتش دور بمانند. در روایات زرتشتی آمده است که اگر زن دشتان (یعنی زن حائض) به آب و آتش نزدیک شود، پس از مرگ، وارد جهنم خواهد شد و آنجا به عنوان عذاب، مدفوع اهل جهنم را در دهان او خواهند ریخت.[2] حتی زن در آن ایام، حق ندارد به آسمان و ماه و خورشید نگاه کند.[3] حق ندارد به آتش نگاه کند.[4] زنان و دختران، در حالت عادت ماهیانه، نباید به گیاهان نزدیک شوند. باید روی زمین خاک خشک ریخت و زن روی آن بنشیند.[5] به دستور اهورامزدا (خدای زرتشتیان)، باید زنان و دختران را در آن ایام، گرسنه نگاه دارند و غذا، به مقدار بسیار اندک به آنها داده شود.[6] در پایان پریود، زنان و دختران زرتشتی، باید 2 مرتبه با ادرار گاو و یک بار با آب غسل کنند و سپس 200 مورچه دانه‌کش را بکشند (له کنند) تا پاک شوند.[7]طبق اسناد تاریخی، در دین زرتشتی، زنان و دختران حائض را در زیرزمین خانه‌ها و یا اصطبل و طویله زندانی می‌کردند تا دیگران را آلوده نکند.[8]
در اسلام:
اما در اسلام، خبری از این محدویت‌های طاقت‌فرسا نیست. زنان در آن ایام از برخی عبادات، معاف هستند. در پایان آن روزها، با آب پاک، غسل می‌کنند و تمام!به هین دلیل، دکتر جمشید کرشاسپ چوکسی، استاد زرتشتی دانشگاه ایندیانای امریکا می‌نویسد: پس از ورود اسلام به ایران، زنان زرتشتی بیشتر دوست می‌داشتند با مردان مسلمان ازدواج کنند. چون در دین زرتشتی، احکام مربوط به زنان (عادت ماهیانه و... بسیار سخت و طاقت‌فرسا بود. اما در اسلام، احکام ساده بود و به عبارتی، زنان در اسلام، آزادی بیشتری داشتند.[9] پی‌نوشت:
[1]. مری بویس، زرتشتیان، باورها و آداب دینی آنها، ترجمه عسکر بهرامی، تهران: نشر ققنوس، 1391، ص 71.[2]. ارداویرافنامه، ترجمه رشید یاسمی، بند 20. اوستا، وندیداد، فرگرد 16، بند 4.فیلیپ ژینیو، ارداویراف نامه، ترجمه ژاله آموزگار، تهران: انتشارات معین، انجمن ایران شناسی فرانسه در ایران، 1384، بند 20.[3]. ارداویرافنامه، ترجمه رشید یاسمی، بند 72.[4]. اوستا، وندیداد، فرگرد 16، بند 2.[5]. اوستا، وندیداد، فرگرد 16، بند 1-2.[6]. اوستا، وندیداد، فرگرد 16، بند 7.[7]. اوستا، وندیداد، فرگرد 16، بند 12.اوستا، به گزارش جلیل دوستخواه، تهران: نشر مروارید، 1391، صص 835-838.[8]. مری بویس، زرتشتیان، باورها و آداب دینی آنها، ترجمه عسکر بهرامی، تهران: نشر ققنوس، 1391، ص 214.[9]. جمشید گرشاسب چوکسی، ستیز و سازش، ترجمه نادر میرسعیدی، تهران: انتشارات ققنوس، 1381. ص 153.