حکم روزه هایی را که بواسطه مسافرت رفتن یا غیر از بیماری خورده ایم چیست؟

مطابق با فتوای چند تن از مراجع عظام تقلید:

امام خمینی:
قضای روزهایی را که نگرفته است بر او واجب است و بنابراحتیاط مستحب برای هر روز یک مد طعام را به فقیر بدهد.

آیت العظمی مکارم شیرازی:
احتياط واجب آن است كه روزه هايي را كه نگرفته، بعد از ماه رمضان قضا كند و براي هر روز يك مد طعام به فقير دهد، همچنين اگر ترك روزه به خاطر بيماري بوده، بعد بيماري رفع شده و عذر ديگري مانند مسافرت پيش آمده است.

آیات عظام آقایان حسینی سيستاني، صافي گلپایگانی، وحیدخراسانی، سبحانی، فاضل لنکرانی، تبريزي :
روزه هايي را كه نگرفته بايد قضا كند و بنابر احتياط واجب براي هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد.

آیت الله العظمی شبیری زنجانی:
روزه هايي را كه نگرفته بايد قضا كند و بنابر احتياط براي هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد.

آیت الله العظمی مظاهری:
اگر به واسطه عذرى نظير نداشتن قدرت، مسافرت يا شير دادن و مانند اينها، روزه رمضان را نگيرد و تا رمضان سال بعد به واسطه هر عذرى نتواند قضا كند، قضاى روزه ‏هايى را كه نگرفته است بر او واجب نيست و بايد براى هر روز معادل ۷۵۰ گرم گندم يا جو و مانند اينها يا قيمت اينها را در صورت تمكّن به فقير بدهد.

امام خامنه ای:
قضاى روزه‏‌هاى ماه رمضان که بر اثر مسافرت فوت شده، واجب است.
اگر قضاى روزه ماه رمضان را به علت استمرار عذرى که مانع روزه گرفتن است، تا ماه رمضان سال آينده به تأخير انداخته باشند، قضاى روزه‏‌هايى که از آنان فوت شده کافى است، و واجب نيست براى هر روزى يک مدّ طعام فديه بدهند، هرچند احتياط در جمع بين قضا و فديه است. ولى اگر تأخير در قضاى روزه به خاطر سهل‏‌انگارى و بدون عذر باشد، جمع بين قضا و فديه بر آنها واجب است.(۲)

پی نوشت:
۱- رساله توضیح المسائل ۱۶ مرجع/ مساله ۱۷۰۳.
۲- اجوبه الاستفتائات/ سوال ۸۰۸و۸۱۰