به نظرتان، من همجنسگرا هستم؟

یک نت ـ دختری هستم که یک ماه پیش، خواستگاری برایم آمد که دارای شرایط نسبتا خوبی بود و چندبار تلفنی و دو بار هم بیرون رفتیم. هم خانواده ما و هم خانواده خواستگار با این وصلت موافق بودند. امّا بنده امروز به مادرم گفتم که جوابم به آن آقا منفی است.

متاسفانه احساس می‌کنم که بنده به هیچ پسری علاقه ندارم و تا حالا هم عاشق پسری نشدم. با اینکه 20 سال دارم و دختران همسن و سال بنده دوست پسر دارند ،ولی من هیچ علاقه به داشتن دوست پسر ندارم.

من به دوستانم علاقه بیشتری دارم که این علاقه هم تنها جنبه عاطفی دارد. امّا نمی‌دانم چرا از پسرها خوشم نمی‌آید و علاقه‌ای به آن‌ها ندارم. البته چند وقتی است که تصمیم گرفتم که پیش مشاور بروم، ولی ترس این را دارم که به من برچسب همجنسگرایی بزند! من همجنسگرا نیستم و هیچ علاقه جنسی به همجنسم ندارم ولی علاقه‌ام به همجنسم تنها جنبه عاطفی دارد. به نظرتان من همجنسگرا هستم؟

پاسخ سوال:
با سلام، ابتدا از اینکه ما را به عنوان راهنمای خود انتخاب کرده‌اید، تشکر می‌کنم.

نکته اول: 
اینکه شما نسبت به خواستگار فعلی خود هیچ حسی ندارید، این بدین معنی نیست که کلا نسبت به جنس مخالف هیچ حسی ندارید.

نکته دوم: 
قرار نیست قبل از ازدواج، عشق و علاقه‌ی خاصی در طرفین بوجود بیاید تا ازدواج صورت بگیرد. بلکه قرار است طرفین از طریق گفتگو و مذاکره با هم پی به تناسبات لازمه جهت ازدواج ببرند. اینکه آیا طرفین از جهت اعتقادی، اخلاقی، رفتاری، فکری، فرهنگی و خانوادگی با هم تناسب دارند یانه. 
البته صرف وجود تناسب کافی نیست، بلکه علاوه بر آن، لازم است که طرفین همدیگر را برای ازدواج بپسندند. 

شایان ذکر است که با پی بردن طرفین به وجود تناسب، می‌توان امید داشت که علاقه و احساس در طرفین ایجاد شود.

لذا لازم است طرفین پس از بررسی وجود تناسب و شایستگی و پاکی در طرف مقابل، پی به این مسأله ببرند که آیا هرکدام می‌تواند طرف مقابل را برای ازدواج انتخاب و قلبا تمایل به ازدواج با او پیدا کنند یا نه؟

از این رو در فرایند گفتگو، تحقیق و مشورت فرد می‌تواند پی به این علاقه ببرد، بطوریکه با دیدن عملی تناسب‌ها و شایستگی‌های طرف مقابل، کم کم علاقه در او ایجاد ‌شود.

این مقدار علاقه حداقل مقدار لازم برای ازدواج است؛ چون اگر علی رغم دیدن نقاط مثبت در طرف مقابل این پسند و علاقه حداقلی در او ایجاد نشود، احتمال دارد که در طول زندگی هم به وجود نیاید و زندگی به شکست منجر شود. 

ولی باید توجه داشت که لازم نیست این علاقه یا پسند قلبی، به اندازه‌ای شود که منجر به عشق قبل از ازدواج شود، زیرا همین که فرد در خود احساس کرد که کم کم نسبت به طرف مقابل علاقه‌مند می‌شود، کافی است و می‌تواند در کنار دیدن تناسبات بیشتر در زندگی، به عشق و علاقه حداکثری تبدیل شود.

نکته سوم:
اینکه تا به حال با هیچ پسری دوست نشدید، می‌تواند یک نقطه مثبت و بهنجاری برای شما باشد. امّا اینکه دوستان همسن و سال شما دارای دوست پسر هستند، به نظرتان چنین رفتاری از سوی دوستان شما، رفتار بهنجار و درستی است؟ پاسخ مشخص است که چه کسی رفتار بهنجار و درست را انجام داده و چه کسی مرتکب رفتار نابهنجار و نادرست شده است.

پس نباید خود را از این بابت ملامت کنید که چون احساس می‌کنید از پسران خوشتان نمی‌آید و رابطه‌ای نداشته‌اید، حتما دچار مشکل هستید و دیگران که اهل رابطه هستند، مشکلی ندارند. بلکه قضیه برعکس آن چیزی است که تصور می‌کنید.

نکته چهارم:
چه بسا یکی از دلایل عمده‌ای که باعث شده نسبت به جنس مخالف هیچ احساسی در خود نیابید، می‌تواند ناشی از عدم شناخت صحیح شما از جنس مخالف باشد؟ ویا چه بسا رفتار نادرست و نابهنجار برخی از افراد غیرهمجنس خود(که در اطراف شما بوده‌ند)، باعث شده تا در ذهن ناخودگاه شما القای منفی نسبت به جنس مخالف شود.

به هر حال پی بردن به این مسأله نیازمند مطالعه و بررسی بیشتر است. از این رو بهتر است با رفتن نزد مشاور مجرب، پی به این مسأله ببرید و نگرانی خود را از این بابت برطرف کنید.

از طرفی، صرف تمایل عاطفی شما نسبت به جنس موافق خود، ربطی به همجنسگرایی به آن معنا ندارد. چه بسا این تمایل به دلیل اولا شرایط سنی و دوما احساس راحتی و امنیتی است که شما نسبت به همجنس خود دارید. لذا حتما نزد مشاور بروید و نگرانی خود را از این جهت برطرف کنید.

با آرزوی موفقیت